Τόσα χρόνια ακούμε μόνο λόγια.

Μια ομάδα παιδιών - εφήβων που τους αρέσει να κάνουν σκέιτ συνάντησα το απόγευμα του Σαββάτου στο θεατράκι της λίμνης. Εκεί οι νεαροί χομπίστες – αθλητές προσπαθούσαν κουβαλώντας μια σιδερένια μπάρα να κάνουν άλματα και φιγούρες με το πατίνι τους. Τοπ θέμα της ανυπαρξίας πίστας τους κάνει, όπως έχουμε γράψει και παλιότερα να γυρίζουν από περιοχή σε περιοχή της πόλης προσπαθώντας να βρουν τρόπους ώστε να εξασκήσουν αυτό που τους αρέσει. «Είναι τόσο δύσκολο να φτιαχτεί ένας χώρος και για εμάς που μας αρέσει το σκέιτ και το ποδήλατο; Έχουμε παιδικές χαρές μεγάλες που θα μπορούσε εκεί να γίνει κάτι, έστω μικρό όχι για αγώνες παρά μόνο για εξάσκηση.» αναρωτιούνται οι νέοι πολίτες του τόπου μας εκδηλώνοντας την ζήλια τους που σε άλλες πόλεις υπάρχουν 2 και 3 παρόμοια πάρκα. Πολλές φορές δε, τους κάνουν παρατηρήσεις οι περίοικοι των περιοχών που πάνε για να βρεθούν και να κάνουν άλματα και δεν νοιώθουν καθόλου καλά. «Δεν πάμε να κάνουμε κάτι κακό, όμως δεν έχουμε τον χώρο μας, όπως τα απιδιά του ποδόσφαιρο, του στίβου, του μπάσκετ που έχουν τα γήπεδα, όπως και αν είναι αυτά, όμως έχουν κοινό τόπο συνάντησης. Εμείς βρισκόμαστε στους δρόμους και στις πλατείες.» τονίζουν με έμφαση. Ίσως το αθλητικό κομμάτι του ΠΑΟΔΑΝ που έχει δείξει τους τελευταίους μήνες μια ευαισθησία σε ότι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου, πράξει τα δέοντα και για τα παιδιά αυτά και τους κάνει το χατίρι για την δημιουργία ενός δικούς τους χώρου. Χώρου προπόνησης τόσο για σκέιτ όσο και για ποδήλατο επίδειξης και σύμφωνα με τα ίδια τα παιδιά μπορεί να κατασκευαστεί με λίγα χρήματα είτε στην πλαζ του ΕΟΤ είτε στο κυκλοφοριακό πάρκο του νοσοκομείου ή κάπου αλλού εντός πόλης. 

ΘΑΝΟΣ ΚΟΡΟΜΠΥΛΙΑΣ