Τρέχοντας με την ιερή φλόγα

Είχα την τιμή τον Ιούνιο του 2004 να τρέξω με την Ολυμπιακή δάδα στη Νεάπολη κατά την είσοδο της ιερής φλόγας του Ολυμπιακού ιδεώδους στην έδρα του πρώην Δήμου του Επάνω Μεραμπέλλου. Φέτος τον Μάιο του 2012 είχα την τιμή να τρέξω ξανά με την ιερή φλόγα την ημέρα που την υποδέχτηκε η πρωτεύουσα του νομού, ο Άγιος Νικόλαος. Δύο αξέχαστες μέρες γεμάτες δυνατές στιγμές και εμπειρίες που μένουν χαραγμένες για πάντα στο ημερολόγιο της ζωής, δύο μέρες με έντονα συναισθήματα που ξεκινούν από την Αρχαία Ολυμπία των αρχαίων χρόνων και κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι έως το σήμερα. Άλλο βέβαια το «σήμερα» του 2004 όπου η φλόγα θα έφτανε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας την χώρα μας, μια χώρα που τότε, το 2004, ήταν στα πολύ πάνω της, ακόμα δεν ξέρουμε και ίσως να μην μάθουμε και ποτέ αν ήταν όντως έτσι ή έτσι μας την παρουσίαζαν και του τώρα του 2012 όπου η φλόγα θα φωτίσει προσφέροντας τα σπουδαία της μηνύματα στους αθλητές, θεατές και τηλεθεατές των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου αλλά και που θα δώσει ξανά λίγες σταγόνες αισιοδοξίας σε όλους του πληγωμένους Έλληνες. Το 2004 ή φλόγα είχε περάσει από όλους σχεδόν τους Δήμους του νομού και της χώρας, από όλα τα απομακρυσμένα χωριά και τα μικρότερα νησιά μας στέλνοντας το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας των Ελλήνων. Η φλόγα των αγώνων του 2012 όπως και αυτή των αγώνων του 2008, έκανε πολύ μικρότερη διαδρομή τόσο εντός της Ελλάδας όσο και παγκοσμίως αν και θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου γνώμη να οργώνει σε κάθε Ολυμπιάδα την χώρα από την οποία ξεκινά. Την Παρασκευή ήμουν ένας από τους πέντε συντοπίτες μου που έτρεξαν με την Ολυμπιακή δάδα και ένας από τους 8000 που θα τρέξουν παγκοσμίως, όσες δηλαδή και οι τρύπες στο σχίσμα της που είναι τριγωνικό και συμβολίζει τις τρεις φορές που το Λονδίνο ανέλαβε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων (1908, 1948 και 2012), το σύνθημα «πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά» του Ολυμπιακού κινήματος, καθώς και το τριπλό όραμα της διοργάνωσης του Λονδίνου για αθλητισμό, εκπαίδευση και πολιτισμό. Στην απόσταση που διένυσα το 2004 στην καρδιά της πόλης της Νεάπολης με την φλόγα στο ένα χέρι, οι φωνές του κόσμου και οι επευφημίες του δεν μου άφηναν κανέναν περιθώριο να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά μονάχα την τιμή που μου γίνεται εκείνη την στιγμή. Στην διάρκεια των λίγων εκατοντάδων μέτρων που έτρεξα φέτος στο κέντρο της πόλης του Αγίου Νικολάου με την δάδα στο ένα χέρι και το κλαδί της ελιάς στο άλλο η αίσθηση της τιμής αυτής ήταν διαφορετική γιατί πολύ απλά έτρεχα με το νου μου να είναι σε μια Ελλάδα που δεν είναι όπως τότε, το 2004, και για τους συμπατριώτες μου που δεν έχουν το σθένος ψυχής που είχαν πριν από 8 χρόνια. Είχα στο νου μου τους ανθρώπους του Δήμου μας, όλου του Δήμου, που δεν είδαν την φλόγα φέτος ούτε και έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί της, όπως τον είχα και το 2004. Είχα το νου μου σε όλους αυτούς τους αθλητές που προσπαθούν να ξεπεράσουν κάθε μέρα τον εαυτό τους, σε όλους αυτούς που τα καταφέρνουν ή όχι, αλλά δεν σταματούν να προσπαθούν, όπως τον είχα και το 2004. Είχα το νου μου στα μέλη της οικογένειας μου και στους φίλους μου που ήξερα ότι έτρεχαν μαζί μου, όπως τον είχα και το 2004. Είχα το νου μου στους διοργανωτές της εκδήλωσης που προσπάθησαν και τα κατάφεραν να φέρουν σε πέρας μια πραγματικά εξαιρετική εκδήλωση, όπως τον είχα και το 2004. Είχα στο νου μου όχι πότε θα φτάσω στον επόμενο λαμπαδηδρόμο, αυτό θα συνέβαινε γρήγορα έτσι και αλλιώς, όπως τον είχα και το 2004, αλλά αν αυτό που ζω το νιώθουν έστω και για λίγο όλοι όσοι βρίσκονται γύρω μου, όπως τον είχα και το 2004. Πολλά πράγματα τα ίδια με τότε, και τόσα άλλα, τόσο διαφορετικά σε συναισθήματα και στιγμές διαφορετικές. Η καθυστέρηση της άφιξης την φλόγας των αγώνων της Αγγλίας την Παρασκευή, που δεν ήταν τόσο εγγλέζα στο ραντεβού της, καθυστέρησε μια ώρα, η κάπως αυστηρή συμπεριφορά των συνοδών, που καμία σχέση δεν είχαν με τους ευγενέστατους συναδέλφους τους των αγώνων του 2004, καθώς και τα λάθος νούμερα των φθινοπωρινών στολών μας σε καμία περίπτωση δεν επισκιάζουν όλα όσα ένιωσα, νιώθω και θα νιώθω για τις μοναδικές αυτές στιγμές. Αν τέλος έχω να πω ένα ευχαριστώ, αυτό θα το πω με όλη μου την ειλικρίνεια, στους ανθρώπους του Π.Α.Ο.Δ.Α.Ν. πλην εμού του ιδίου που αν και μέλος του Δ.Σ καμιά συμμετοχή δεν είχα στις συναντήσεις της διοργάνωσης λόγω του ρόλου μου σαν λαμπαδηδρόμος, ίσως και άλλων λόγων που δεν γνωρίζω. Ακόμα σε όλους όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση στην λίμνη γιατί πολύ απλά και καθόλου κουραστικά και βαρετά οργάνωσαν, συμμετείχαν και παρουσίασαν μια εκδήλωση που τα είχε όλα χωρίς να έχει τίποτα επιπλέον, ανούσιο και ξένο. Σημαντικές στιγμές στην ζωή ενός ανθρώπου συμβαίνουν όταν και άλλοι άνθρωποι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδράμουν σε αυτό και τότε φανερώνεται το μαζί στην χαρά και στην ικανοποίηση τους ενός, και ήταν τιμή μου που ήμουν ένας από αυτούς. 

 ΘΑΝΟΣ ΚΟΡΟΜΠΥΛΙΑΣ